DreAmbition

Ik had uitgekeken naar de zon, naar het zitten in het park, aardbeien etend en wat wijn drinkend. Nog meer dan dit, had ik me erop verheugd naar huis te gaan. Zeer weinig mensen begrijpen de afwezigheid van een thuis wanneer je leeft in een vreemd land. Alles om je heen herinnert je eraan hoe anders alles is van wat je gewend bent. Ik heb in vele plaatsen gewoond, en ik heb geleerd mijn eigen thuis te creëren, maar niets kan vervangen waar je bent opgegroeid, en niets en niemand kan jouw ouders vervangen, je broer of jouw familie.

Ik ben geboren in Bolivia en al van jongs af aan verhuisden mijn gezin en ik van stad naar stad. Op mijn twaalfde verhuisden we naar Peru, waar ik drie jaar heb gewoond. Daarna zijn we behoorlijk wat kilometers richting het noorden vertrokken, naar Nicaragua. Toen ik geslaagd was voor de middelbare school, ben ik verhuisd naar St. Augustine Florida, om te studeren en mijn droomzoekende reis te beginnen. In de periode waarin ik afstudeerde in 2007, was de economie slecht en het vinden van een baan in de journalistiek in de Verenigde Staten was moeilijk, vooral voor iemand die niet Amerikaanse was. De recessie had toegeslagen, en ik worp mijzelf in drie verschillende serveersterbaantjes om geld te sparen en later te vertrekken naar Nederland, om door te gaan met studeren, in de hoop dat het leven in dit Europese land beter zou zijn.

Elke maand die verstreken is sinds ik verhuisd ben naar Amsterdam, heeft me nog nostalgischer en ongeduldiger doen voelen. Eerder dit jaar, heeft het ervaren van het vreselijke weer en het omgaan met lange werkuren, studeren en het schrijven van mijn afstudeerscriptie, me steeds eenzamer laten voelen en verder weg van huis. Het was meer dan twee jaar geleden sinds de laatste keer dat ik in Bolivia was geweest. Deze tijd van wachten was vervuld van verdriet en angst, omdat mijn vader al een heel lange tijd erg ziek is. Hij heeft een operatie gehad vorig jaar, en sindsdien moeite om beter te worden. Twee weken voor mijn vertrek halverwege juli, kwam ik erachter dat hij in het ziekenhuis was geweest. Hij had een val gemaakt en had inwendige bloedingen opgelopen. Hierdoor moest hij bloedtransfusies krijgen. Slecht nieuws horen over de telefoon is zenuwslopend, en weten dat je zo ver weg bent, maakt het nog erger. Ik was er niet om te helpen, om iets te doen. Er was alleen maar zoveel dat ik eigenlijk wist.

Ik kon niet wachten thuis te zijn. Ik kon niet wachten te zijn waar ik hoorde, waar ik me geliefd voel en welkom. Vooral kon ik niet wachten om aan mijn vader’s zijde te zijn. Toen het vliegtuig arriveerde in mijn stad, Sucre, voelde ik mij overdonderd en bang. Het lukte mijn vader om naar het vliegtuig te komen en mij te onthalen. Mijn hart stopte toen ik hem zag. Het leek alsof hij twintig jaar ouder was geworden in mijn afwezigheid. Hij was bleek, gerimpeld en grijs geworden. Ik had hem nog nooit zo fragiel gezien. Hij kon amper lopen. Ik kon zien dat hij pijn had. Hij had de inspanning gemaakt om mij te zien, en ik deed moeite om niet te huilen, niet te breken.

Toen ik klein was, leek het alsof mijn vader alles wist en alles kon. Hij was sterk, slim en dapper. Hij tilde me op, joeg mijn monsters weg, las me voor ’s avonds. Hij heeft mij sommige van de meest belangrijke lessen meegegeven en bereidde mij erop voor op mijn eigen benen te staan, en om nooit genoegen te nemen met minder dan wat ik verdien. Hij leerde me perfectie na te streven, en om het beste te zijn in alles wat ik doe. Hoe ouder ik werd, hoe ik meer ik hem leerde kennen, en des te meer respect ik voor hem kreeg. Hij is zo een persoon die altijd actief was. Hij deed aan hardlopen, en nam zijn fiets om naar werk te gaan (dit lijkt zeker voor Nederlandse mensen normaal, maar niet in Bolivia). Hij speelde voetbal in het weekend. Toen we in Peru woonden, leerde hij een nieuw instrument te bespelen, en te dansen. Hij heeft zelfs één van zijn diepste angsten overwonnen en heeft geleerd hoe te zwemmen op de leeftijd van 42 jaar.

Het was een grote schok om te zien wat de afgelopen paar jaren hebben gedaan met zijn gezondheid, en droevig genoeg met zijn geest. Op sommige dagen leek het alsof de vader die ik kende, opgehouden had te bestaan. Ik sprak een man vol teleurstelling en frustratie. Hij wenste dat hij beter zou zijn, maar zijn lichaam heeft hem verraden. Hij kan niet sporten, werken, doen wat hij gewend was.

Tijd doorbrengen met mijn vader, heeft me naar mijn eigen leven doen kijken. Ik zal 27 worden later dit jaar, en ik heb het gevoel dat ik er niet in geslaagd ben de persoon te worden, die ik dacht te kunnen zijn. Ik dacht dat ik succesvol zou zijn, dat ik films zou maken, documentaires, dat mijn foto's tentoongesteld zouden worden in musea. Ik heb zoveel opgegeven om zo ver weg te zijn van de mensen waarvan ik houd, dat ik me moet gaan afvragen of serveren in een hotel het echt waard is (dit was zeker niet mijn droom, maar je moet geld verdienen om van te leven en tot dusver is dit mijn enige optie geweest). We denken dat wij alle tijd van de wereld hebben, maar dat hebben we niet. We hebben geen besef van hoe lang we kunnen vertrouwen op onze lichamen. Ik ga niet langer thuis zitten wachten op dingen om te gebeuren, zoals ik het wil. Ik moet de dag plukken.

Echter, ik besef ook hoe makkelijk alles voorbij kan zijn en ik heb het tot een regel gemaakt om te genieten van iets elke dag, want ik zou niet moeten blijven hangen in het verleden, en ik kan me niet voortdurend zorgen blijven maken over de toekomst. Van het eten van een stuk chocolade tot het naar buiten stappen om wat foto's te maken, vrienden langs laten komen voor een film, heb ik geleerd te genieten van elk klein dingetje dat het leven te bieden heeft. Zelfs wanneer thuis niet Amsterdam is, moet ik gebruik maken van de mogelijkheden die beschikbaar zijn voor mij, want zoniet, heb ik gefaald.

De weken die thuis zijn doorgebracht, samen met mijn dierbaren, hebben zaken in een perspectief geplaatst. Familie is belangrijk, vrienden zijn belangrijk. We moeten onze tijd wijs gebruiken, want we weten niet hoeveel tijd we hebben. Wat gisteren is gebeurd, kan niet worden verholpen of veranderd. Alles wat we hebben, is het nu, en we zouden het niet als vanzelfsprekend moeten beschouwen. We moeten ons leven niet voor lief nemen.

Photo © Andrea Huls

Vertaling door: Rajshri